Portret van Philippe Roberts-Jones

Portrait de Philippe Roberts-Jones

1974, olie op doek, 81 x 65 cm
Privé collectie, Brussel
Inventarisnr. 1299

Het portret van dichter en kunstcriticus Philippe Roberts-Jones, sinds jaar en dag vriend en verdediger van Gaston Bertrand, verhoogt het aanzien van zijn portret oeuvre bestaande uit een dertigtal portretten op bestelling van tussen 1947 en 1987. Dit portret bevestigt eens te meer wat men over de Bertrand en het picturale in zijn kunst zegt: "... er bestaat niet één enkele gelijkenis van een gezicht, men kan zich veel meer mogelijkheden van gelijkenis inbeelden. Het is de schilder, de schepper, die op eigen initiatief beslist en die gelijkenis kiest die voor hem het meest sprekend en geloofwaardig is." Dit wil zeggen dat, in tegenstelling tot wat de meesten zouden kunnen denken, de schilder hier het realisme niet opgeeft. Waarom zou hij anders zijn model en zichzelf meerdere poseersessies opleggen die allemaal, ondanks de abstractie, bijdroegen tot het portret. Het is net door dit abstraherend karakter dat het portret zijn persoonlijke gelijkenis krijgt.

In elk geval, na op die manier te werk te zijn gegaan en na er enige historische afstand van te hebben genomen moet Gaston Bertrand een gevoel hebben gehad dat hij een missie had volbracht die anderen nogal laaghartig hadden verwaarloosd. Deze opmerking bewijst dit: "Sommige van de grootsten hebben het portret als medium gebruikt en als men de portretten van hun oeuvre zou schrappen zou dit veel aan historische waarde inboeten en zouden ze waarschijnlijk niet langer hun status als mijlpaal in de geschiedenis van de schilderkunst blijven behouden. Zal ik hier de Primitieven, Greco, Rubens, Rembrandt en Goya vernoemen? Anderszijds, kan men een zoals de onze georganiseerde samenleving, gefundeerd op een aloude cultuur niet indenken zonder het portret, dat noodzakelijk is voor elke beschaving?"

Top back