Vrouwenfiguur met samengevouwen handen

Figure de femme aux mains jointes

1945, olie op doek, 100 x 77 cm.
Collectie Stichting Gaston Bertrand
Inventarisnummer 152

Vanaf 1954 neemt de plastische soberheid toe, en vanaf het begin van zijn avontuur als Jonge Belgische Kunstenaar besluit Gaston Bertrand zich voorlopig te beperken tot een neutraal pallet van zwart, grijs en blauw als dominante kleuren. De kunstenaar rechtvaardigt die beslissing uit noodzaak om zich volledig te kunnen toeleggen op zijn zoektocht naar de vorm, waarvan zijn twee meesterwerken van 1945, enerzijds "Portret van mijn moeder" met een aangrijpende expressie, karikaturaal bijna maar ook pathetisch, en anderszijds "Vrouwenfiguur met gevouwen handen", zich losmakend uit een abstrachte monochrome achtergrond opgebouwd uit enkele penseelstreken, vandaag een bekend werk van de schilder dat blijft verbazen door zijn durf om in het portret van zijn moeder de expressie van het gezicht en de bovenste ledematen zo verregaand te schematiseren.
Deze gedurfde vervormingen van de het gezicht in aanschouwing genomen mogen we gerust van expressionisme spreken, niet enkel op de wijze van Permeke waarvan Bertrand een groot liefhebber was, maar ook op de wijze van een meer ongrijpbare Picasso van de jaren 1900 die de jonge Bertrand met veel interesse ontdekte. Francine-Claire Legrand beschreef deze expressieve schematisering als volgt, "de karikatuur is hier het product van de ongerustheid van een bespiegelend iemand, met de neiging om de wereld te dematerialiseren om zo vooral de essentie in de plaats van de substantie te vatten, een persoonlijkheid die ver af staat van de Vlaamse sensualiteit".

Top back